Ο 2ος αγώνας του Παγκοσμίου Κυπέλλου που συμμετείχα, ήταν το La cote picarde. Ένας σπουδαίος αγώνας στην Γαλλία, όπου συμμετείχαν 186 αθλητές από 31 χώρες.
Τα 182 χιλιόμετρα του αγώνα ήταν κυρίως ευθειακά, με αρκετό πλάγιο άνεμο. Τα οργανωμένα τρένα των Ολλανδών, των Νορβηγών και των Γάλλων από την εκκίνηση, έκαναν το υπόλοιπο γκρουπ να υποφέρει. Στα τελευταία 36 χιλιόμετρα του αγώνα, μπήκαμε σε ένα circuit (κλειστή διαδρομή) 18 χιλιομέτρων το οποίο περιελάμβανε 2 δύσκολους λόφους , ενάμισι χιλιόμετρο ο καθένας. Το μπροστινό γκρουπ όπου βρισκόμουν κι εγώ αποτελούνταν σε εκείνο το σημείο από 80 αθλητές περίπου. Όλος ο αγώνας κρίθηκε σε εκείνους τους 2 απαιτητικούς γύρους.
Γενικά, το μυστικό σε αυτούς τους δύσκολους αγώνες είναι να μπορείς να τρέχεις όσο πιο μπροστά στο γκρουπ μπορείς ώστε να αποφεύγεις τις πτώσεις και την άσκοπη σπατάλη δυνάμεων. Πρέπει μέσα στον αγώνα να κρατάς τα πόδια όσο το δυνατόν πιο φρέσκα και ξεκούραστα γίνεται για τα τελευταία 50 χλμ του αγώνα, όπου ο ρυθμός αυξάνεται δραματικά. Και ενώ λοιπόν όλα αυτά τα είχα εφαρμόσει και ένιωθα δυνατός, 30 χλμ πριν τον τερματισμό μπλέχτηκα σε μια μεγάλη πτώση (άφησε έναν Ιταλό με μια σπασμένη κλείδα). Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μου στοίχησε μια καλή θέση στον αγώνα ήταν το γεγονός ότι πέφτοντας, η αλυσίδα διαπέρασε το chain catcher και ήταν αδύνατο να επανατοποθετηθεί πάνω στο δισκοβραχίωνα του ποδηλάτου. Ύστερα από 3 λεπτά και ενώ αδυνατούσα να ξαναβάλω την αλυσίδα τόσο εγώ όσο και οι συνοδοί με τη μηχανή που ακολουθούσαν, ένας Δανός μηχανικός, προσπαθώντας και αυτός, κατάφερε να την ξαναβάλει. Έτσι ενώ είχα χάσει πολύτιμο χρόνο, συνέχισα τον αγώνα ολομόναχος , με όλες τις ελπίδες για διάκριση να έχουν εξανεμιστεί, παλεύοντας τα τελευταία 30χλμ με τον άνεμο, μόνο για να μπω τουλάχιστον στο όριο χρόνου και να μην εγκαταλείψω. Ευτυχώς αυτό το κατάφερα, τερματίζοντας περίπου 13 λεπτά πίσω από τον πρώτο στην 110 θέση.
Με λίγα λόγια, ήταν ένας αγώνας που μόνο έντονη πικρία μου αφήνει. Πιστεύω όμως, πως τώρα είναι καιρός να ξεχάσω για λίγο την αγωνιστική ποδηλασία, να ξεκουραστώ και να περάσω λίγο χρόνο με την οικογένειά μου πριν τους επόμενους σημαντικούς αγώνες!