Ένα μήνα αγωνιστικών υποχρεώσεων στην Αγγλία κλείνει ο Γιάννης Σπανόπουλος. Ο Έλληνας πρωταθλητής φοράει πλέον τη φανέλα της Easton Ritte και το υψηλό επίπεδο του ανταγωνισμού στο Νησί σε συνδυασμό με τις παροχές που του προσφέρονται τον αφήνουν απόλυτα ευχαριστημένο.

Μιλώντας στο Sports8 για τη διαμονή του στην Αγγλία ο 21χρονος τόνισε: «Πραγματικά μέχρι στιγμής είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από τις παροχές και τους αγώνες που μου προσφέρει η ομάδα. Όλα τα έξοδα διαμονής και ο εξοπλισμός που είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιώ επί βρετανικού εδάφους, είναι καλυμμένα από τους χορηγούς της ομάδας».

Στη συνέχεια ο Σπανόπουλος αναφέρθηκε στο πλούσιο αγωνιστικό πρόγραμμα: «Οι αγώνες είναι γρήγοροι και δυναμικοί. Ακριβώς όπως θα τους ήθελα για τη σωστή προετοιμασία μου ενόψει των υποχρεώσεων στην πίστα. Κάθε Σαββατοκύριακο η ομάδα έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις, κάτι το οποίο θα συνεχιστεί μέχρι τον Σεπτέμβριο. Δεκάδες αγώνες!».

Εστιάζοντας στις διαφορές με την Ελλάδα τόνισε: «Είναι σημαντικές κυρίως σε θέμα αγωνιστικό. Η Αγγλία είναι μια ισχυρή χώρα, οικονομικά ανεξάρτητη με πλήθος οργανωμένων ομάδων και υψηλού επιπέδου αθλητές», ενώ καταλήγοντας στάθηκε στη συμμετοχή των αθλητών σε βρετανικούς αγώνες: «Για να πάρει κάποιος μέρος ακόμα και στους χαμηλότερου επιπέδου αγώνες, υποχρεούται να πληρώσει κάθε φορά κόστος συμμέτοχης, το οποίο σε ευρώ κυμαίνεται από 20 έως 50. Μια οργανωμένη ομάδα με διαρκή παρουσία στους αγώνες θα πρέπει ετησίως να πληρώνει περίπου 10.000- 12.000 ευρώ σε κόστος συμμετοχής!».

Το ρόστερ της Easton Ritte αποτελείται από οκτώ αθλητές ηλικίας 19 έως 32 ετών. Αθλητικός διευθυντής είναι ο Άλεξ Κινγκ, ενώ το πόστο του μηχανικού και βοηθού τιμ μάνατζερ έχει αναλάβει ο Άλεξ Γκίντλι.

Μετά από μια μακρά περίοδο αγώνων που ολοκληρώθηκε την περασμένη εβδομάδα ο Γιάννης Σπανόπουλος θα κατεβάσει ρυθμούς απολαμβάνοντας λίγες στιγμές χαλάρωσης και αποχής από την ποδηλασία.

«Ύστερα από μια μεγάλη αγωνιστική σεζόν ήρθε η στιγμή για μερικές ανάσες ξεκούρασης. Οι εμπειρίες που αποκόμισα σπουδαίες, ενώ οι στιγμές που βίωσα τόσο εγώ όσο και οι άνθρωποι που με στηρίζουν, μοναδικές», ανέφερε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook o Έλληνας πρωταθλητής.

Τελευταία αγωνιστική υποχρέωση του 21χρονου ήταν η συμμετοχή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γαλλίας όπου κατέλαβε τη δέκατη ένατη θέση στο όμνιουμ. Νωρίτερα είχε αγωνιστεί στα τρία παγκόσμια κύπελλα. Ο Έλληνας πρωταθλητής αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες από την παρουσία του ανάμεσα σε σπουδαίους ποδηλάτες που θα του φανούν χρήσιμες στο κυνήγι της πρόκρισης στο Ρίο.

«Αυτή η χρονιά πραγματικά σηματοδότησε την μέχρι τώρα ποδηλατική μου πορεία. Μέσα από αυτή έμαθα πραγματικά τι σημαίνει και τι απαιτεί να αγωνίζεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους του κόσμου και να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όρια του εαυτού σου», συνέχισε ο Σπανόπουλος δίνοντας την υπόσχεση πως θα παρουσιαστεί ακόμα πιο δυνατός στη συνέχεια:

«Ολα αυτά μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω μέχρι τέλος την προσπάθειά μου και να πετύχω τους στόχους που έχω θέσει. Ο δρόμος είναι μεγάλος αλλά η θέληση ακόμη μεγαλύτερη!»

Παράλληλα δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον προπονητή του, Γιώργο Τέντσο, την οικογένειά του, την ΕΟΠ και όλους όσοι τον στήριξαν.

Ο Σπανόπουλος θα επιστρέψει ξανά στην πίστα αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Easton Ritte.

Με τα χρώματα της Easton Ritte θα τρέχει το 2015 ο Γιάννης Σπανόπουλος. Μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα ο Έλληνας πρωταθλητής θα εγκατασταθεί στη Βρετανία όπου θα έχει τη δυνατότητα φέτος να πάρει μέρος σε μερικούς από τους σπουδαιότερους αγώνες του Νησιού.

Το ρόστερ της ομάδας περιλαμβάνει οκτώ αθλητές ηλικίας από 19 έως 32 ετών.

Ιδιοκτήτη της ομάδας αποτελεί η εταιρία silverfish.co .Αθλητικός διευθυντής είναι ο Άλεξ Κινγκ , ενώ το πόστο του μηχανικού και βοηθού τιμ μάνατζερ έχει αναλάβει ο Άλεξ Γκίντλι.

Οι αθλητές θα είναι εξοπλισμένοι με ποδήλατα της Αμερικάνικης εταιρίας Ritte, με περιφερειακά και τροχούς Easton, με λάστιχα onza, με ρουχισμό Spiuk και με ενεργειακά ροφήματα scratch labs.

Το τρίτο και τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο της σεζόν διεξήχθη τον Ιανουάριο στην πόλη Κάλι της Κολομβίας.

Ένα ακόμα υπερατλαντικό ταξίδι για έναν αγώνα ιδιαίτερα σημαντικό. Μέσα από αυτόν θα καθοριζόταν η πρόκριση των 20 καλύτερων αθλητών, της Παγκόσμιας κατάταξης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας που θα διεξαχθεί το Φλεβάρη στο Παρίσι.

Η προετοιμασία μου για αυτόν τον αγώνα ήταν όσο το δυνατόν καλύτερη. Ευτυχώς κατάφερα να ανακάμψω έγκαιρα από τον τραυματισμό στο Λονδίνο και να προπονηθώ εντατικά την περίοδο των Χριστουγέννων στο παγωμένο ,αλλά γνώριμο, ποδηλατοδρόμιο της Αθήνας.

Παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα δεν με άφησε ικανοποιημένο , κατάφερα επιτυχώς να προκριθώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι!
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Κάλι , το οποίο ουσιαστικά αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας , ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η πλήρης απουσία τουριστών από την πόλη και η υπερβολική αστυνόμευση και προστασία όλων όσων συμμετείχαν στη διοργάνωση. Από και προς το αεροδρόμιο , γενικώς οπουδήποτε και αν πήγαινα ; είτε για προπόνηση , είτε για να αγοράσω κάτι από το σουπερ μάρκετ , πάντα είχα τη συνοδεία τουλάχιστον ενός ανθρώπου του στρατού. Όπως κατάλαβα στην πορεία , αστυνομία και στρατός στη συγκεκριμένη χώρα συνδέονται στενά.

Όλη αυτή η υπερπροστασία , με έκανε να νιώθω μια διαρκή απειλή , έναν διαρκή φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κάτι άσχημο θα συμβεί.
Προφανώς, όλα αυτά τα μέτρα είχαν παρθεί για την ασφάλειά μας και δεν τα κατακρίνω. Σε μια πόλη όμως τόσο αφιλόξενη και ξενοφοβική, για ποιο λόγο επιλεγείς να πραγματοποιήσεις αυτή τη διοργάνωση παίρνοντας τόσα ρίσκα?

Επιστρέφοντας από το Μεξικό , ο χρόνος για ξεκούραση ήταν ελάχιστος .Έπρεπε να συνεχίσω τη σκληρή προπόνηση για το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο το οποίο διεξήχθη στις 5 – 7 Δεκεμβρίου στο Λονδίνο. Είχα στη διάθεσή μου περίπου τρεις βδομάδες για να προετοιμαστώ σωματικά και ψυχολογικά για έναν ακόμη δύσκολο και απαιτητικό αγώνα. Και πάλι ,θα συμμετείχα στο αγώνισμα του Όμνιουμ (αγώνισμα αντοχής) στο οποίο και προσπαθώ να διεκδικήσω μια θέση για την Ολυμπιάδα του Ρίο της Βραζιλίας. Η προπόνηση μέχρι και να μεταβώ στο Λονδίνο με είχε αφήσει ιδιαίτερα ικανοποιημένο και ήμουν έτοιμος και αισιόδοξος για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Έφτασα λοιπόν με την Εθνική μας ομάδα στο Λονδίνο περίπου 4 μέρες πριν την επίσημη έναρξη των αγώνων , ένα διάστημα που σου πρόσφερε άπλετο χρόνο να προσαρμοστείς στις συνθήκες και στην μικρή αλλαγή ώρας. Το ξενοδοχείο που διαμέναμε ήταν ένα από τα τέσσερα επίσημα ξενοδοχεία της διοργάνωσης , με αποτέλεσμα να είναι γεμάτο από αθλητές και αθλήτριες περίπου 12 διαφορετικών χωρών(Το σύνολο των χωρών που έλαβαν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν περίπου 35).Η όλη οργάνωση ήταν εξαιρετική. Από τη στιγμή της άφιξής μας , μας έδωσαν καρτελάκια για το φαγητό για όλες τις μέρες της διαμονής μας , ενώ υπήρχαν και διαθέσιμα λεωφορεία της διοργάνωσης κάθε μισή ώρα με τα οποία μετέβαινες από και προς το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο. Ο καιρός επίσης , θα χαρακτηριζόταν ως κλασσικός Βρετανικός με αρκετό κρύο και βροχή ενώ η μέρα ζήτημα να διαρκούσε 9 ώρες.. Βέβαια , το Ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο του Λονδίνου ήταν κλειστό και θερμαινόμενο και δεν επηρεαζόταν από τα καιρικά φαινόμενα.

Οι προπονήσεις μέχρι και μια μέρα πριν τον αγώνα πήγαιναν εξαιρετικά. Η προσμονή μου ήταν μεγάλη. Ανυπομονούσα να ξεκινήσει το αγώνισμά μου και να ριχθώ στη μάχη για ένα καλό αποτέλεσμα. Ο αγώνας ξεκίνησε με το αγώνισμα του Σκρατς συνολικής απόστασης 15 χιλιομέτρων ( 60 στροφές).Σε αυτό το αγώνισμα ξεκινούν οι αθλητές όλοι μαζί και νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα περάσει 1ος τη γραμμή τερματισμού. Από την εκκίνηση μέχρι και 2 στροφές πριν το τέλος , ο αγώνας εξελισσόταν όπως τον είχα σχεδιάσει. Το μόνο που απέμενε ήταν ένα καλό πλασάρισμα στο τελικό σπριντ. Δυστυχώς όμως για μένα , με 2 στροφές να απομένουν , λόγω της έντασης και της νευρικότητας ο Μεξικάνος αθλητής άλλαξε απότομα πορεία και χτύπησε τον μπροστινό τροχό του ποδηλάτου μου. Ό,τι και αν έκανα , όταν χάνεις τον έλεγχο του μπροστινού τροχού όπως σε όλα τα δίκυκλα , η πτώση είναι αναπόφευκτη. Από εκεί λοιπόν που μαχόμουν για μια θέση στο τελικό σπριντ , βρέθηκα στο παρκέ του ποδηλατοδρομίου να σέρνομαι με περίπου 55 χλμ/ώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει το σώμα μου εγκαύματα και εκδορές και να αποκτήσω μια θλάση στο δεξιό μου γοφό. Το χειρότερο όμως από όλα ήταν ότι το πέσιμο έγινε στο πρώτο αγώνισμα(Πρωί του Σαββάτου) και έπρεπε να συνεχίσω να αγωνίζομαι και στα υπόλοιπα 5 αγωνίσματα του Όμνιουμ (2 ακόμη το Σάββατο και άλλα 3 την Κυριακή) συντροφιά με τους πόνους εξαιτίας της πτώσης μου. Το να εγκαταλείψω τον αγώνα δεν ήταν επιλογή γιατί κάθε κερδισμένη θέση προσφέρει πολύτιμους βαθμούς για την πρόκριση στην Ολυμπιάδα. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να ξεχάσω την άτυχη στιγμή και να συνεχίσω τον αγώνα με θέληση και πείσμα.

Ύστερα λοιπόν από την πτώση , έπρεπε να πάω στην κινητή νοσοκομειακή μονάδα της διοργάνωσης για να καθαριστούν τα τραύματα.Έπειτα από επάλειψη των πληγών με Ξυλοκαΐνη(τοπικό αναισθητικό) , 2 παυσίπονων και ενός χρονοβόρου καθαρισμού των πληγών , έπρεπε να ξεκινήσω ξανά ζέσταμα και να ετοιμαστώ για το 2ο αγώνισμα χωρίς να μου μένει καθόλου χρόνος να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω. Φυσικά η επίδοσή μου στο 2ο αγώνισμα ήταν απελπιστική. Παρόμοια ήταν και η κατάσταση το βράδυ όπου και έτρεξα το 3ο αγώνισμα χωρίς να πετύχω καλή εμφάνιση. Τελικώς έφτασα το Σάββατο βράδυ (23:00 ώρα Αγγλίας) στο ξενοδοχείο εξουθενωμένος κυρίως από τον πόνο των τραυμάτων. Το επόμενο πρωί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς γιατί στις 10:00 έτρεχα το 4ο αγώνισμα του Όμνιουμ. Ζήτημα ήταν να είχα κοιμηθεί 6 ώρες το προηγούμενο βράδυ. Ο ύπνος αυτός όμως , έστω και λίγος , ήταν πολύτιμος και μου πρόσφερε μια ελαφριά αίσθηση φρεσκάδας. Ως αποτέλεσμα , κατάφερα να βελτιώσω τη θέση μου στα επόμενα τρία αγωνίσματα της Κυριακής πετυχαίνοντας τελικώς τη 17η θέση , μια θέση και ένα αποτέλεσμα προφανώς καλύτερο από εκείνο της εγκατάλειψης.

Δεν πρόκειται φυσικά να ξεχάσω την ανακούφιση που ένιωσα τη στιγμή που τελείωσε αυτός ο αγώνας. Πραγματικά αυτές οι 2 μέρες μου φάνηκαν αιωνιότητα. Παρόλη την ομορφιά του να αγωνίζεσαι σε τέτοιες διοργανώσεις , όταν είσαι χτυπημένος δεν μπορείς να απολαύσεις τίποτα. Δεν το διασκεδάζεις. Και όπως λέει και ο προπονητής μου , όταν κάτι δεν το διασκεδάζεις, δεν μπορείς να αποδόσεις σε αυτό!

Καλή Χρονιά Σε Όλους γεμάτη Υγεία , Χαρούμενες Στιγμές και Επιτυχίες!!

Ύστερα από ένα επιτυχημένο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας τον Σεπτέμβριο , η επόμενη αγωνιστική μου υποχρέωση ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας στη Γουαδελούπη της Καραϊβικής τον Οκτώβρη. Για όσους απορούν πώς γίνεται το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα να διεξάγεται σε νησί του Ατλαντικού , η απάντηση είναι απλή. Η Γουαδελούπη αποτελεί αποικία της Γαλλίας και ως εκ τούτου, έχει το δικαίωμα να διοργανώνει Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Στη συνέχεια , ήρθε η στιγμή να συμμετάσχω για πρώτη φορά στην αθλητική μου καριέρα στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας στην πόλη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού. Όπως κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας έτσι και αυτό διήρκησε 3 μέρες , από τις 7 έως τις 9 Νοέμβρη , με το Ολυμπιακό αγώνισμα του Όμνιουμ στο οποίο έλαβα μέρος να διεξάγεται τις 2 τελευταίες.

Ο συγκεκριμένος όμως αγώνας είχε μια ιδιαιτερότητα την οποία δεν είχα ξανασυναντήσει σε προηγούμενους αγώνες. Η ιδιαιτερότητα αυτή είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότερες πόλεις του Μεξικού βρίσκονται σε υψόμετρο , με αποτέλεσμα η πυκνότητα του αέρα και τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα να είναι αισθητά μειωμένα (έως και 30% - συνθήκες υποξίας) σε σχέση με αυτά που παρατηρούνται σε επίπεδο θαλάσσης. Πιο συγκεκριμένα, η Γουαδαλαχάρα βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας , στη μέση μιας αχανούς πεδιάδας. Πριν από τέτοιους αγώνες , για να μπορέσει ένας αθλητής να αποτρέψει τις αρνητικές επιπτώσεις της υποξίας(αφυδάτωση ,αυξημένοι παλμοί ,έντονο λαχάνιασμα), να βοηθήσει τον οργανισμό του να λειτουργήσει κανονικά και να προσαρμοστεί στο υψόμετρο, χρειάζεται να μεταβεί στην περιοχή του αγώνα περίπου τρεις βδομάδες νωρίτερα.

Χωρίς να ξέρω λοιπόν πώς θα αντιδρούσε ο οργανισμός μου σε αυτές τις συνθήκες, ξεκινήσαμε με την Εθνική Ομάδα και ύστερα από ένα ιδιαίτερα κουραστικό ταξίδι ( 3 διαφορετικές πτήσεις μέσα σε μια μέρα , 17 ώρες συνολικά μέσα στο αεροπλάνο) φτάσαμε στο Μεξικό περίπου 6 μέρες πριν την επίσημη έναρξη των αγώνων. Έτσι ,αφού ο χρόνος ήταν λιγοστός και πολύτιμος σε συνεργασία με τον Ομοσπονδιακό προπονητή πραγματικά έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να προσαρμοστώ έγκαιρα στο υψόμετρο και στο Jet Lag(8 ώρες διαφορά με την Ελλάδα).

Όσον αφορά τη διατροφή μου στο Μεξικό ,αν και δεν είμαι λάτρης του Μεξικάνικου φαγητού , η Μεξικάνικη κουζίνα τουλάχιστον στο ξενοδοχείο που διέμενα φαινόταν εξαιρετική. Φρέσκα Τσιμιτσάνγκα(burritos) και τορτίγιες έδιναν κάθε μέρα ρεσιτάλ στον πρωινό και μεσημεριανό μπουφέ , τα οποία μπορούσες να συνδυάσεις με διάφορες σάλτσες της επιλογής σου για να πετύχεις ένα καλύτερο γευστικό αποτέλεσμα. Βέβαια εγώ περιορίστηκα στην κλασσική Ευρωπαϊκή κουζίνα(Ευτυχώς το εστιατόριο δεν περιοριζόταν μόνο σε Μεξικάνικες συνταγές). Οι συνθήκες επίσης στο Μεξικό θύμιζαν την άνοιξη της Ελλάδας. Ηλιόλουστος καιρός , φυσιολογικά επίπεδα υγρασίας και μια θερμοκρασία μεταξύ 17-24 βαθμών Κελσίου. Ότι καλύτερο δηλαδή για μια ωραία βόλτα ή προπόνηση με το ποδήλατο έξω στο δρόμο. Αν όμως είναι μια φορά δύσκολο να βγεις για προπόνηση στην Αθήνα λόγω κίνησης και επικινδυνότητας , στη Γουαδαλαχάρα είναι αδύνατον. Έκανα λοιπόν το λάθος και δοκίμασα να βγω στο δρόμο με το ποδήλατο! Το αποτέλεσμα? 3 ώρες προσπαθούσα μαζί με το αυτοκίνητο συνοδείας να ξεφύγω από την κίνηση , τους απροσάρμοστους οδηγούς και το αποπνικτικό καυσαέριο και να βγω σε κάποιον ήρεμο ‘’επαρχιακό’’ δρόμο για να συνεχίσω την προπόνησή μου , τον οποίο δυστυχώς δεν βρήκα ποτέ. Όσο απομακρυνόμουν από το ‘’τετράστερο’’ Ξενοδοχείο και το προσεγμένο κέντρο της πόλης , το μόνο που αντίκριζα ήταν απέραντες παραγκουπόλεις.. Αν τις παρατηρούσες θα έβλεπες παντού παιδάκια στους δρόμους ξυπόλητα να φωνάζουν κάτι στα Ισπανικά , τοπικούς εμπόρους να πουλάνε την πραμάτεια τους στη μέση του δρόμου κόβοντας την κυκλοφορία , πρόσωπα ταλαιπωρημένα και βλοσυρά , κατεστραμμένα αγροτικά αυτοκίνητα που είχαν μετατραπεί σε προσωρινά σπίτια , δηλαδή εικόνες εντελώς αντιφατικές με τη ζωή στο κέντρο της πόλης . Τριτοκοσμικές καταστάσεις που πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει πολύ δυστυχία στον κόσμο και να μας κάνουν να αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα παρά τις όλες δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες που βιώνει η χώρα μας.

Έξι μέρες μετά λοιπόν την άφιξη μας στο Μεξικό , ήρθε η ώρα των αγώνων. Για να πω την αλήθεια τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μια μεριά ήμουν ενθουσιασμένος που θα συμμετείχα πρώτη φορά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και θα αγωνιζόμουν με αθλητές από όλο τον κόσμο , από την άλλη όμως είχα αρκετό άγχος για το πώς και πόσο με είχε επηρεάσει το υψόμετρο. Η αλήθεια είναι ότι από την ένταση της πρώτης μέρας των αγώνων ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά έλλειψη οξυγόνου .Μετά από κάθε αγώνισμα η ζαλάδα και η υπνηλία είχαν γίνει συνήθεια. Τη δεύτερη μέρα όμως των αγώνων ήμουν πραγματικά άλλος άνθρωπος. Πέτυχα 2 προσωπικά ρεκόρ , μια 8η , μια 10η και μια 6η θέση στο αγώνισμα των πόντων οι οποίες με κατέταξαν τελικώς 14ο , ένα αξιοπρεπές και ικανοποιητικό αποτέλεσμα πιστεύω , αν συμπεριλάβουμε το άσχημο ξεκίνημα της πρώτης ημέρας. Με τη 14η θέση λοιπόν επέστρεψα στην Ελλάδα με το πέρας του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου Πίστας το οποίο μου άφησε εμπειρίες και αναμνήσεις που θα θυμάμαι μια ζωή!

Επόμενος σημαντικός αγώνας ήταν το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας το οποίο έλαβε μέρος στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας , ένας αγώνας για εμένα ιδιαίτερα σημαντικός αλλά και επεισοδιακός.

Ύστερα από ένα ικανοποιητικό πρώτο μισό της φετινής αγωνιστικής σεζόν , έφτασε η στιγμή των πρώτων σημαντικών αγώνων που πρέπει να συμμετάσχω ενόψει της προσεχούς Ολυμπιάδας του Ρίο το 2016.

Το αγωνιστικό μου καλοκαίρι λοιπόν ξεκίνησε με πρώτο προορισμό τη Νιων της Ελβετίας , όπου και συμμετείχα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Δρόμου Νέων Ανδρών με βασικό στόχο μια θέση στην πρώτη δεκάδα στο αγώνισμα της ατομικής χρονομέτρησης. Φτάνοντας όμως στην Ελβετία οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζαν. Από τον καύσωνα της Αθήνας μέσα σε 3 ώρες βρέθηκα αντιμέτωπος με το κρύο και τη βροχή. Οι καιρικές συνθήκες καθ’ όλη την παραμονή μου δεν μεταβλήθηκαν στο ελάχιστο. Το χειρότερο όμως όλων ήταν ότι μία μέρα ακριβώς πριν τον αγώνα αρρώστησα..Αιτία του κακού πιθανώς ο συνδυασμός του κρύου , της βροχής και του διαφορετικού νερού – φαγητού. Παρ’ όλα αυτά , την ημέρα του αγώνα κατάφερα να τερματίσω στην 21η θέση ανάμεσα σε 60 αθλητές , ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερα ικανοποιητικό δεδομένων των συνθηκών και του αγωνιστικού επιπέδου των υπόλοιπων αθλητών. Την επόμενη μέρα στο αγώνισμα της αντοχής συνολικής απόστασης 175χλμ , μη έχοντας δει βελτίωση της κατάστασής μου , αναγκάστηκα να εγκαταλείψω ύστερα από 90χλμ έντονης προσπάθειας. Σίγουρα , ένα αποτέλεσμα που μόνο λύπη μου προκάλεσε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ταξίδεψα με την Εθνική Ομάδα στη Φιορενζόλα της Ιταλίας για να συμμετάσχω στη διεθνή επαγγελματική διοργάνωση Six Giorni Delle Rose στο αγώνισμα του Οmnium.

Σε αυτό το σημείο κρίνεται αναγκαίο να αναλύσω εν συντομία τι ακριβώς είναι το “Οmnium”. Πρόκειται για το λεγόμενο Ολυμπιακό ποδηλατικό έξαθλο , ένα εξαιρετικά απαιτητικό αγώνισμα της ποδηλασίας πίστας τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Αποτελείται από έξι επιμέρους αγωνίσματα και διαρκεί συνολικά 2 ημέρες.(3 αγωνίσματα πραγματοποιούνται κάθε μέρα.)Κάθε αγώνισμα διαφέρει από τα άλλα και είναι μοναδικό. Ένας αθλητής που αγωνίζεται στο Omnium καλείται να αποδώσει τόσο σε αγωνίσματα σπριντ όσο και σε αγωνίσματα αντοχής - ημιαντοχής. Όλοι οι αθλητές ανάλογα με την κατάταξή τους στο κάθε αγώνισμα ξεχωριστά μαζεύουν βαθμούς. Νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής που θα έχει μαζέψει στο σύνολο των αγωνισμάτων τους περισσότερους βαθμούς.

Έτσι , επιστρέφοντας στον αγώνα της Ιταλίας , την πρώτη μέρα δυστυχώς του αγωνίσματος δεν είχα καταφέρει να ανακάμψω πλήρως και να ανακτήσω όλες μου τις δυνάμεις με αποτέλεσμα να κάνω ένα μέτριο ξεκίνημα , το οποίο με κατέτασσε στην 15η θέση. Τη δεύτερη μέρα όμως του αγώνα ύστερα από αλλεπάλληλες καλές εμφανίσεις στα επιμέρους αγωνίσματα ( 2 τέταρτες και 1τρίτη θέση) , βελτίωσα την γενική μου κατάταξη και τερμάτισα τελικά στην 6η θέση στο σύνολο. Η επίδοση αυτή ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν για την ομαλή μου πρόκριση στα 3 Παγκόσμια Κύπελλα του 2014-2015.

Επόμενος και τελευταίος σταθμός του καλοκαιριού ήταν η Πορτογαλία , όπου και συμμετείχα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας Νέων Ανδρών ξανά στο Ολυμπιακό αγώνισμα του Omnium.Ο συγκεκριμένος αγώνας αποτέλεσε για μένα ουσιαστικά ένα είδος τεστ ως προς τον ανταγωνισμό που θα αντιμετωπίσω στα προσεχή παγκόσμια κύπελλα και πρωταθλήματα , αφού όλοι οι αθλητές που έλαβαν μέρος θα εκπροσωπήσουν τις χώρες τους και στις υπόλοιπες σπουδαίες διοργανώσεις της χρονιάς στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Ύστερα λοιπόν από 2 μέρες συνεχόμενων αγώνων κατέλαβα τελικώς τη 10η θέση , ένα αποτέλεσμα για το οποίο γνωρίζοντας τις δυνατότητές μου και την απόσταση των βαθμών (η οποία ήταν εξαιρετικά μικρή) που με χώριζαν από την 5η θέση, δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένος. Από τα 6 συνολικά επιμέρους αγωνίσματα , μόνο στο τελευταίο κατάφερα να τρέξω όπως πραγματικά ήθελα τερματίζοντας στην 5η θέση. Με το πέρας και του τελευταίου αγώνα του καλοκαιριού η κούραση τόσο από τους αγώνες όσο και από τα συνεχόμενα ταξίδια στην Ευρώπη ήταν έκδηλη. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν οπωσδήποτε μερικές μέρες χαλάρωσης μακριά από σκληρές προπονήσεις και στερήσεις , έτσι ώστε να αναπληρώσω ενέργεια και να ξανανιώσω δυνατός.

Έπειτα από 5 μέρες ξενοιασιάς χωρίς ιδιαίτερο ποδήλατο έχω επιστρέψει ξανά στην ποδηλατική μου καθημερινότητα με εντατικές προπονήσεις και γρήγορους αγώνες στη Μεγάλη Βρετανία ώστε να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος για τους αγώνες του φθινοπώρου και του χειμώνα. Πρώτος στόχος είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ατομικής Χρονομέτρησης Νέων Ανδρών, το οποίο θα διεξαχθεί στις 18-23 Σεπτέμβρη στην Ισπανία και στη συνέχεια το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας Ανδρών Ελίτ στη Γουαδελούπη , όπου και θα συμμετάσχω στο αγώνισμα του Omnium (18-22 Οκτώβρη).Μέχρι τότε σκληρή δουλειά , συγκέντρωση και προσοχή στο φαγητό!

Τα συναισθήματά μου μετά τον αγώνα δεν μπορώ να τα περιγράψω με λόγια. Ήταν πιστεύω η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσα να έχω, για τις θυσίες που είχα κάνει και τους κόπους μου, όλα τα προηγούμενα χρόνια ...

BikeSports Magazine

Ο 2ος αγώνας του Παγκοσμίου Κυπέλλου που συμμετείχα, ήταν το La cote picarde. Ένας σπουδαίος αγώνας στην Γαλλία, όπου συμμετείχαν 186 αθλητές από 31 χώρες.

Τα 182 χιλιόμετρα του αγώνα ήταν κυρίως ευθειακά, με αρκετό πλάγιο άνεμο. Τα οργανωμένα τρένα των Ολλανδών, των Νορβηγών και των Γάλλων από την εκκίνηση, έκαναν το υπόλοιπο γκρουπ να υποφέρει. Στα τελευταία 36 χιλιόμετρα του αγώνα, μπήκαμε σε ένα circuit (κλειστή διαδρομή) 18 χιλιομέτρων το οποίο περιελάμβανε 2 δύσκολους λόφους , ενάμισι χιλιόμετρο ο καθένας. Το μπροστινό γκρουπ όπου βρισκόμουν κι εγώ αποτελούνταν σε εκείνο το σημείο από 80 αθλητές περίπου. Όλος ο αγώνας κρίθηκε σε εκείνους τους 2 απαιτητικούς γύρους.

Γενικά, το μυστικό σε αυτούς τους δύσκολους αγώνες είναι να μπορείς να τρέχεις όσο πιο μπροστά στο γκρουπ μπορείς ώστε να αποφεύγεις τις πτώσεις και την άσκοπη σπατάλη δυνάμεων. Πρέπει μέσα στον αγώνα να κρατάς τα πόδια όσο το δυνατόν πιο φρέσκα και ξεκούραστα γίνεται για τα τελευταία 50 χλμ του αγώνα, όπου ο ρυθμός αυξάνεται δραματικά. Και ενώ λοιπόν όλα αυτά τα είχα εφαρμόσει και ένιωθα δυνατός, 30 χλμ πριν τον τερματισμό μπλέχτηκα σε μια μεγάλη πτώση (άφησε έναν Ιταλό με μια σπασμένη κλείδα). Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μου στοίχησε μια καλή θέση στον αγώνα ήταν το γεγονός ότι πέφτοντας, η αλυσίδα διαπέρασε το chain catcher και ήταν αδύνατο να επανατοποθετηθεί πάνω στο δισκοβραχίωνα του ποδηλάτου. Ύστερα από 3 λεπτά και ενώ αδυνατούσα να ξαναβάλω την αλυσίδα τόσο εγώ όσο και οι συνοδοί με τη μηχανή που ακολουθούσαν, ένας Δανός μηχανικός, προσπαθώντας και αυτός, κατάφερε να την ξαναβάλει. Έτσι ενώ είχα χάσει πολύτιμο χρόνο, συνέχισα τον αγώνα ολομόναχος , με όλες τις ελπίδες για διάκριση να έχουν εξανεμιστεί, παλεύοντας τα τελευταία 30χλμ με τον άνεμο, μόνο για να μπω τουλάχιστον στο όριο χρόνου και να μην εγκαταλείψω. Ευτυχώς αυτό το κατάφερα, τερματίζοντας περίπου 13 λεπτά πίσω από τον πρώτο στην 110 θέση.

Με λίγα λόγια, ήταν ένας αγώνας που μόνο έντονη πικρία μου αφήνει. Πιστεύω όμως, πως τώρα είναι καιρός να ξεχάσω για λίγο την αγωνιστική ποδηλασία, να ξεκουραστώ και να περάσω λίγο χρόνο με την οικογένειά μου πριν τους επόμενους σημαντικούς αγώνες!

Στις 13 Απριλίου συμμετείχα για πρώτη φορά στον πρώτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τον Γύρο της Φλάνδρας για αθλητές κάτω των 23 ετών!

Συμμετείχαν συνολικά 25 χώρες και 150 αθλητές. Η διαδρομή, μήκους 167 χλμ. περιλάμβανε 17 δύσκολους λόφους , δυνατό αέρα και πάνω απ' όλα δύσκολα κομμάτια με λιθόστρωτο. Από την αρχή του αγώνα , ύστερα από 18 χαοτικά χιλιόμετρα κατάφερα να αποσπαστώ από το κυρίως γκρουπ μαζί με άλλους τέσσερις αθλητές, λίγο πριν την πρώτη δύσκολη ανηφόρα. Σταδιακά καταφέραμε και χτίσαμε μια ασφαλή διαφορά η οποία έφτασε τα 6 λεπτά με 80 χιλιόμετρα να απομένουν και με μέση ωριαία ταχύτητα 44χλμ!Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν ότι στο 1ο λιθόστρωτο της διαδρομής μου έπεσε η σέλα και αναγκάστηκα να συνεχίσω έτσι μέχρι το τέλος. Ο μηχανικός του οχήματος service της Shimano προσπάθησε να βοηθήσει χωρίς αποτέλεσμα λόγω του κακού οδοστρώματος. Ύστερα από μερικές προσπάθειες με ενημέρωσε ότι ο σφικτήρας της σέλας έχει σπάσει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτή η κατάσταση ήταν ότι χειρότερο για τα πόδια μου, τα οποία ύστερα από 140 χλμ ήταν εντελώς πιασμένα και εξαντλημένα.

Παρ' όλα αυτά, όλος ο αγώνας ήταν κάτι το μοναδικό, γεμάτος ένταση και αδρεναλίνη!

Το Σαββατοκύριακο 10-11 Μαΐου το ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. έζησε παλιές μεγάλες στιγμές όπως εκείνη του 2006 (Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα Πίστας Εφήβων – Νέων) καθώς διοργανώθηκε το Αthens Track Grand Prix 2014 κατηγορίας C2 της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδηλασίας για τα αγωνίσματα Omnium Ανδρών – Γυναικών και τα αγωνίσματα του Sprint, 200m. και Keirin.

Ο Σπανόπουλος Γιάννης ήταν εξαρχής το φαβορί των αγώνων στο Omnium όπως και αποδείχθηκε καθώς ήταν ο μεγάλος νικητής απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους.

Στο Omnium, το τέλος της πρώτης μέρας βρήκε τον Σπανόπουλο να ισοβαθμεί με έναν Πρωταθλητή Ευρώπης, τον Ολλανδό Veldt Tim, στην πρώτη θέση και να ακολουθεί με μόλις δύο βαθμούς διαφορά ο Τσέχος Sisr Frantisek. Οι τρεις αθλητές μοιράστηκαν τις νίκες στα τρία πρώτα αγωνίσματα με τον Sisr να μένει πιο πίσω λόγω της 5ης θέσης που κατέλαβε στο αγώνισμα του ενός γύρου (Lap) όπου εκεί ο Έλληνας Πρωταθλητής κατέκτησε την νίκη. Στα αγωνίσματα των Πόντων και Elimination ξεχώρισαν αυτοί οι τρεις ποδηλάτες καθώς κατακτούσαν τις πρώτες θέσεις των αγώνων με διαφορετικές κατατάξεις.

Η δεύτερη μέρα στο Omnium άνοιξε με το αγώνισμα του Ατομικού Πουρσουίτ, όπου ο Τσέχος πρωταθλητής μπήκε στην διεκδίκηση της πρώτης θέσης και αναδείχθηκε νικητής στο συγκεκριμένο αγώνισμα με τον Σπανόπουλο να πετυχαίνει τον δεύτερο χρόνο και να τον χωρίζει μόλις ένας βαθμός από τον αντίπαλό του, καθώς ο Veldt έχασε έδαφος αφού τερμάτισε στην 5η θέση. Το πέμπτο αγώνισμα, το Σκρατς, έμοιαζε το πιο σημαντικό για τον νεαρό Έλληνα ποδηλάτη επειδή έπρεπε να κρατήσει την πρώτη θέση και να αγωνιστεί στο 1km με πλεονέκτημα. Έτσι και έγινε αφού ο Σπανόπουλος με μία ακόμα 2η θέση και με σύγκριση την 5η θέση του Τσέχου ποδηλάτη ήταν πλέον το μεγάλο φαβορί για την νίκη. Στο Σκρατς πρώτος ήταν ο Ολλανδός Veldt ο οποίος ξαναμπήκε στο παιχνίδι για την νίκη όπου θα έπρεπε να κάνει όμως την υπέρβαση στο 1km και να κερδίσει τον Σπανόπουλο.

Στο τελευταίο αγώνισμα ο Έλληνας ποδηλάτης ολοκλήρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το Αthens Track Grand Prix 2014 καθώς κατέκτησε την νίκη στο αγώνισμα αλλά και στο Omnium αφήνοντας πίσω του τους δύο ξένους ανταγωνιστές του.

www.procycling.gr