Ύστερα από ένα επιτυχημένο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας τον Σεπτέμβριο , η επόμενη αγωνιστική μου υποχρέωση ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας στη Γουαδελούπη της Καραϊβικής τον Οκτώβρη. Για όσους απορούν πώς γίνεται το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα να διεξάγεται σε νησί του Ατλαντικού , η απάντηση είναι απλή. Η Γουαδελούπη αποτελεί αποικία της Γαλλίας και ως εκ τούτου, έχει το δικαίωμα να διοργανώνει Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Στη συνέχεια , ήρθε η στιγμή να συμμετάσχω για πρώτη φορά στην αθλητική μου καριέρα στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας στην πόλη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού. Όπως κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας έτσι και αυτό διήρκησε 3 μέρες , από τις 7 έως τις 9 Νοέμβρη , με το Ολυμπιακό αγώνισμα του Όμνιουμ στο οποίο έλαβα μέρος να διεξάγεται τις 2 τελευταίες.
Ο συγκεκριμένος όμως αγώνας είχε μια ιδιαιτερότητα την οποία δεν είχα ξανασυναντήσει σε προηγούμενους αγώνες. Η ιδιαιτερότητα αυτή είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότερες πόλεις του Μεξικού βρίσκονται σε υψόμετρο , με αποτέλεσμα η πυκνότητα του αέρα και τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα να είναι αισθητά μειωμένα (έως και 30% - συνθήκες υποξίας) σε σχέση με αυτά που παρατηρούνται σε επίπεδο θαλάσσης. Πιο συγκεκριμένα, η Γουαδαλαχάρα βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας , στη μέση μιας αχανούς πεδιάδας. Πριν από τέτοιους αγώνες , για να μπορέσει ένας αθλητής να αποτρέψει τις αρνητικές επιπτώσεις της υποξίας(αφυδάτωση ,αυξημένοι παλμοί ,έντονο λαχάνιασμα), να βοηθήσει τον οργανισμό του να λειτουργήσει κανονικά και να προσαρμοστεί στο υψόμετρο, χρειάζεται να μεταβεί στην περιοχή του αγώνα περίπου τρεις βδομάδες νωρίτερα.
Χωρίς να ξέρω λοιπόν πώς θα αντιδρούσε ο οργανισμός μου σε αυτές τις συνθήκες, ξεκινήσαμε με την Εθνική Ομάδα και ύστερα από ένα ιδιαίτερα κουραστικό ταξίδι ( 3 διαφορετικές πτήσεις μέσα σε μια μέρα , 17 ώρες συνολικά μέσα στο αεροπλάνο) φτάσαμε στο Μεξικό περίπου 6 μέρες πριν την επίσημη έναρξη των αγώνων. Έτσι ,αφού ο χρόνος ήταν λιγοστός και πολύτιμος σε συνεργασία με τον Ομοσπονδιακό προπονητή πραγματικά έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να προσαρμοστώ έγκαιρα στο υψόμετρο και στο Jet Lag(8 ώρες διαφορά με την Ελλάδα).
Όσον αφορά τη διατροφή μου στο Μεξικό ,αν και δεν είμαι λάτρης του Μεξικάνικου φαγητού , η Μεξικάνικη κουζίνα τουλάχιστον στο ξενοδοχείο που διέμενα φαινόταν εξαιρετική. Φρέσκα Τσιμιτσάνγκα(burritos) και τορτίγιες έδιναν κάθε μέρα ρεσιτάλ στον πρωινό και μεσημεριανό μπουφέ , τα οποία μπορούσες να συνδυάσεις με διάφορες σάλτσες της επιλογής σου για να πετύχεις ένα καλύτερο γευστικό αποτέλεσμα. Βέβαια εγώ περιορίστηκα στην κλασσική Ευρωπαϊκή κουζίνα(Ευτυχώς το εστιατόριο δεν περιοριζόταν μόνο σε Μεξικάνικες συνταγές). Οι συνθήκες επίσης στο Μεξικό θύμιζαν την άνοιξη της Ελλάδας. Ηλιόλουστος καιρός , φυσιολογικά επίπεδα υγρασίας και μια θερμοκρασία μεταξύ 17-24 βαθμών Κελσίου. Ότι καλύτερο δηλαδή για μια ωραία βόλτα ή προπόνηση με το ποδήλατο έξω στο δρόμο. Αν όμως είναι μια φορά δύσκολο να βγεις για προπόνηση στην Αθήνα λόγω κίνησης και επικινδυνότητας , στη Γουαδαλαχάρα είναι αδύνατον. Έκανα λοιπόν το λάθος και δοκίμασα να βγω στο δρόμο με το ποδήλατο! Το αποτέλεσμα? 3 ώρες προσπαθούσα μαζί με το αυτοκίνητο συνοδείας να ξεφύγω από την κίνηση , τους απροσάρμοστους οδηγούς και το αποπνικτικό καυσαέριο και να βγω σε κάποιον ήρεμο ‘’επαρχιακό’’ δρόμο για να συνεχίσω την προπόνησή μου , τον οποίο δυστυχώς δεν βρήκα ποτέ. Όσο απομακρυνόμουν από το ‘’τετράστερο’’ Ξενοδοχείο και το προσεγμένο κέντρο της πόλης , το μόνο που αντίκριζα ήταν απέραντες παραγκουπόλεις.. Αν τις παρατηρούσες θα έβλεπες παντού παιδάκια στους δρόμους ξυπόλητα να φωνάζουν κάτι στα Ισπανικά , τοπικούς εμπόρους να πουλάνε την πραμάτεια τους στη μέση του δρόμου κόβοντας την κυκλοφορία , πρόσωπα ταλαιπωρημένα και βλοσυρά , κατεστραμμένα αγροτικά αυτοκίνητα που είχαν μετατραπεί σε προσωρινά σπίτια , δηλαδή εικόνες εντελώς αντιφατικές με τη ζωή στο κέντρο της πόλης . Τριτοκοσμικές καταστάσεις που πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει πολύ δυστυχία στον κόσμο και να μας κάνουν να αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα παρά τις όλες δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες που βιώνει η χώρα μας.
Έξι μέρες μετά λοιπόν την άφιξη μας στο Μεξικό , ήρθε η ώρα των αγώνων. Για να πω την αλήθεια τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μια μεριά ήμουν ενθουσιασμένος που θα συμμετείχα πρώτη φορά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και θα αγωνιζόμουν με αθλητές από όλο τον κόσμο , από την άλλη όμως είχα αρκετό άγχος για το πώς και πόσο με είχε επηρεάσει το υψόμετρο. Η αλήθεια είναι ότι από την ένταση της πρώτης μέρας των αγώνων ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά έλλειψη οξυγόνου .Μετά από κάθε αγώνισμα η ζαλάδα και η υπνηλία είχαν γίνει συνήθεια. Τη δεύτερη μέρα όμως των αγώνων ήμουν πραγματικά άλλος άνθρωπος. Πέτυχα 2 προσωπικά ρεκόρ , μια 8η , μια 10η και μια 6η θέση στο αγώνισμα των πόντων οι οποίες με κατέταξαν τελικώς 14ο , ένα αξιοπρεπές και ικανοποιητικό αποτέλεσμα πιστεύω , αν συμπεριλάβουμε το άσχημο ξεκίνημα της πρώτης ημέρας. Με τη 14η θέση λοιπόν επέστρεψα στην Ελλάδα με το πέρας του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου Πίστας το οποίο μου άφησε εμπειρίες και αναμνήσεις που θα θυμάμαι μια ζωή!
Επόμενος σημαντικός αγώνας ήταν το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας το οποίο έλαβε μέρος στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας , ένας αγώνας για εμένα ιδιαίτερα σημαντικός αλλά και επεισοδιακός.