Επιστρέφοντας από το Μεξικό , ο χρόνος για ξεκούραση ήταν ελάχιστος .Έπρεπε να συνεχίσω τη σκληρή προπόνηση για το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο το οποίο διεξήχθη στις 5 – 7 Δεκεμβρίου στο Λονδίνο. Είχα στη διάθεσή μου περίπου τρεις βδομάδες για να προετοιμαστώ σωματικά και ψυχολογικά για έναν ακόμη δύσκολο και απαιτητικό αγώνα. Και πάλι ,θα συμμετείχα στο αγώνισμα του Όμνιουμ (αγώνισμα αντοχής) στο οποίο και προσπαθώ να διεκδικήσω μια θέση για την Ολυμπιάδα του Ρίο της Βραζιλίας. Η προπόνηση μέχρι και να μεταβώ στο Λονδίνο με είχε αφήσει ιδιαίτερα ικανοποιημένο και ήμουν έτοιμος και αισιόδοξος για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Έφτασα λοιπόν με την Εθνική μας ομάδα στο Λονδίνο περίπου 4 μέρες πριν την επίσημη έναρξη των αγώνων , ένα διάστημα που σου πρόσφερε άπλετο χρόνο να προσαρμοστείς στις συνθήκες και στην μικρή αλλαγή ώρας. Το ξενοδοχείο που διαμέναμε ήταν ένα από τα τέσσερα επίσημα ξενοδοχεία της διοργάνωσης , με αποτέλεσμα να είναι γεμάτο από αθλητές και αθλήτριες περίπου 12 διαφορετικών χωρών(Το σύνολο των χωρών που έλαβαν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν περίπου 35).Η όλη οργάνωση ήταν εξαιρετική. Από τη στιγμή της άφιξής μας , μας έδωσαν καρτελάκια για το φαγητό για όλες τις μέρες της διαμονής μας , ενώ υπήρχαν και διαθέσιμα λεωφορεία της διοργάνωσης κάθε μισή ώρα με τα οποία μετέβαινες από και προς το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο. Ο καιρός επίσης , θα χαρακτηριζόταν ως κλασσικός Βρετανικός με αρκετό κρύο και βροχή ενώ η μέρα ζήτημα να διαρκούσε 9 ώρες.. Βέβαια , το Ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο του Λονδίνου ήταν κλειστό και θερμαινόμενο και δεν επηρεαζόταν από τα καιρικά φαινόμενα.
Οι προπονήσεις μέχρι και μια μέρα πριν τον αγώνα πήγαιναν εξαιρετικά. Η προσμονή μου ήταν μεγάλη. Ανυπομονούσα να ξεκινήσει το αγώνισμά μου και να ριχθώ στη μάχη για ένα καλό αποτέλεσμα. Ο αγώνας ξεκίνησε με το αγώνισμα του Σκρατς συνολικής απόστασης 15 χιλιομέτρων ( 60 στροφές).Σε αυτό το αγώνισμα ξεκινούν οι αθλητές όλοι μαζί και νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα περάσει 1ος τη γραμμή τερματισμού. Από την εκκίνηση μέχρι και 2 στροφές πριν το τέλος , ο αγώνας εξελισσόταν όπως τον είχα σχεδιάσει. Το μόνο που απέμενε ήταν ένα καλό πλασάρισμα στο τελικό σπριντ. Δυστυχώς όμως για μένα , με 2 στροφές να απομένουν , λόγω της έντασης και της νευρικότητας ο Μεξικάνος αθλητής άλλαξε απότομα πορεία και χτύπησε τον μπροστινό τροχό του ποδηλάτου μου. Ό,τι και αν έκανα , όταν χάνεις τον έλεγχο του μπροστινού τροχού όπως σε όλα τα δίκυκλα , η πτώση είναι αναπόφευκτη. Από εκεί λοιπόν που μαχόμουν για μια θέση στο τελικό σπριντ , βρέθηκα στο παρκέ του ποδηλατοδρομίου να σέρνομαι με περίπου 55 χλμ/ώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει το σώμα μου εγκαύματα και εκδορές και να αποκτήσω μια θλάση στο δεξιό μου γοφό. Το χειρότερο όμως από όλα ήταν ότι το πέσιμο έγινε στο πρώτο αγώνισμα(Πρωί του Σαββάτου) και έπρεπε να συνεχίσω να αγωνίζομαι και στα υπόλοιπα 5 αγωνίσματα του Όμνιουμ (2 ακόμη το Σάββατο και άλλα 3 την Κυριακή) συντροφιά με τους πόνους εξαιτίας της πτώσης μου. Το να εγκαταλείψω τον αγώνα δεν ήταν επιλογή γιατί κάθε κερδισμένη θέση προσφέρει πολύτιμους βαθμούς για την πρόκριση στην Ολυμπιάδα. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να ξεχάσω την άτυχη στιγμή και να συνεχίσω τον αγώνα με θέληση και πείσμα.
Ύστερα λοιπόν από την πτώση , έπρεπε να πάω στην κινητή νοσοκομειακή μονάδα της διοργάνωσης για να καθαριστούν τα τραύματα.Έπειτα από επάλειψη των πληγών με Ξυλοκαΐνη(τοπικό αναισθητικό) , 2 παυσίπονων και ενός χρονοβόρου καθαρισμού των πληγών , έπρεπε να ξεκινήσω ξανά ζέσταμα και να ετοιμαστώ για το 2ο αγώνισμα χωρίς να μου μένει καθόλου χρόνος να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω. Φυσικά η επίδοσή μου στο 2ο αγώνισμα ήταν απελπιστική. Παρόμοια ήταν και η κατάσταση το βράδυ όπου και έτρεξα το 3ο αγώνισμα χωρίς να πετύχω καλή εμφάνιση. Τελικώς έφτασα το Σάββατο βράδυ (23:00 ώρα Αγγλίας) στο ξενοδοχείο εξουθενωμένος κυρίως από τον πόνο των τραυμάτων. Το επόμενο πρωί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς γιατί στις 10:00 έτρεχα το 4ο αγώνισμα του Όμνιουμ. Ζήτημα ήταν να είχα κοιμηθεί 6 ώρες το προηγούμενο βράδυ. Ο ύπνος αυτός όμως , έστω και λίγος , ήταν πολύτιμος και μου πρόσφερε μια ελαφριά αίσθηση φρεσκάδας. Ως αποτέλεσμα , κατάφερα να βελτιώσω τη θέση μου στα επόμενα τρία αγωνίσματα της Κυριακής πετυχαίνοντας τελικώς τη 17η θέση , μια θέση και ένα αποτέλεσμα προφανώς καλύτερο από εκείνο της εγκατάλειψης.
Δεν πρόκειται φυσικά να ξεχάσω την ανακούφιση που ένιωσα τη στιγμή που τελείωσε αυτός ο αγώνας. Πραγματικά αυτές οι 2 μέρες μου φάνηκαν αιωνιότητα. Παρόλη την ομορφιά του να αγωνίζεσαι σε τέτοιες διοργανώσεις , όταν είσαι χτυπημένος δεν μπορείς να απολαύσεις τίποτα. Δεν το διασκεδάζεις. Και όπως λέει και ο προπονητής μου , όταν κάτι δεν το διασκεδάζεις, δεν μπορείς να αποδόσεις σε αυτό!
Καλή Χρονιά Σε Όλους γεμάτη Υγεία , Χαρούμενες Στιγμές και Επιτυχίες!!