Το τρίτο και τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο της σεζόν διεξήχθη τον Ιανουάριο στην πόλη Κάλι της Κολομβίας.
Ένα ακόμα υπερατλαντικό ταξίδι για έναν αγώνα ιδιαίτερα σημαντικό. Μέσα από αυτόν θα καθοριζόταν η πρόκριση των 20 καλύτερων αθλητών, της Παγκόσμιας κατάταξης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας που θα διεξαχθεί το Φλεβάρη στο Παρίσι.
Η προετοιμασία μου για αυτόν τον αγώνα ήταν όσο το δυνατόν καλύτερη. Ευτυχώς κατάφερα να ανακάμψω έγκαιρα από τον τραυματισμό στο Λονδίνο και να προπονηθώ εντατικά την περίοδο των Χριστουγέννων στο παγωμένο ,αλλά γνώριμο, ποδηλατοδρόμιο της Αθήνας.
Παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα δεν με άφησε ικανοποιημένο , κατάφερα επιτυχώς να προκριθώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι!
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Κάλι , το οποίο ουσιαστικά αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας , ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η πλήρης απουσία τουριστών από την πόλη και η υπερβολική αστυνόμευση και προστασία όλων όσων συμμετείχαν στη διοργάνωση. Από και προς το αεροδρόμιο , γενικώς οπουδήποτε και αν πήγαινα ; είτε για προπόνηση , είτε για να αγοράσω κάτι από το σουπερ μάρκετ , πάντα είχα τη συνοδεία τουλάχιστον ενός ανθρώπου του στρατού. Όπως κατάλαβα στην πορεία , αστυνομία και στρατός στη συγκεκριμένη χώρα συνδέονται στενά.
Όλη αυτή η υπερπροστασία , με έκανε να νιώθω μια διαρκή απειλή , έναν διαρκή φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κάτι άσχημο θα συμβεί.
Προφανώς, όλα αυτά τα μέτρα είχαν παρθεί για την ασφάλειά μας και δεν τα κατακρίνω. Σε μια πόλη όμως τόσο αφιλόξενη και ξενοφοβική, για ποιο λόγο επιλεγείς να πραγματοποιήσεις αυτή τη διοργάνωση παίρνοντας τόσα ρίσκα?